MOU43-แผนที่ 1:2แสน โมฆะ! 'ฮุนเซน' ขัดรธน.กัมพูชา ( ในที่สุดก็ลงข่าวกันซะที )

MOU43-แผนที่ 1:2แสน โมฆะ! 'ฮุนเซน' ขัดรธน.กัมพูชา

โดย : ประชุม ประทีป

อยากเลือกตั้งก็ ไม่ว่า แต่มีพรรคใดประกาศสัญญาประชาคมจะปกป้องอธิปไตยหนักแน่นบ้าง อยากสู้คดีในศาลโลกก็ไม่ว่า แต่ประเด็นและหลักฐานอ่อนเหลือเกิน

รัฐบาลไทยอยากจะไปสู้ข้อกล่าวหารัฐบาลกัมพูชา ณ ศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ (IJC) หรือศาลโลก ให้ปากคำปากเปล่า วันที่ 30-31 พฤษภาคมที่จะถึง ซึ่งกัมพูชาอ้างว่าเพื่อตีความเพิ่มเติมในคำพิพากษาคดีปราสาทพระวิหาร พ.ศ.2505
แต่มีนักวิชาการกฎหมายชี้ว่า เป็นประเด็นใหม่ เท่ากับการยื่นฟ้องใหม่ ซึ่งต้องห้าม เพราะคำตัดสินศาลโลกถือเป็นที่สุด 
ตลอดมาคนมีหน้าที่เกี่ยวข้องปล่อยปละ ทั้งด้านเอกสาร ละเลยทางปฏิบัติ ปล่อยให้ทหารกับชุมชนกัมพูชาเข้ายึดดินแดนไทยอยู่อาศัย ส่วนวาจาก็ไม่อยู่กับร่องแนวถูกต้อง ทางทหารก็ไม่ระงับยับยั้งอย่างทันท่วงที และชิงความได้เปรียบในยุทธภูมิ จึงขอไล่เรียงสถานการณ์อย่างรวบรัด ดังนี้
1) ไทย-กัมพูชาทำบันทึกความเข้าใจร่วมกัน พ.ศ.2543(เอ็มโอยู 43) แนบท้ายแผนที่ระวางดงรัก มาตราส่วน 1 ต่อ 2 แสน ครอบคลุมเขาพระวิหาร 4.6 ตร.กม. 2) รัฐบาลสมัคร สุนทรเวช โดยรัฐมนตรีต่างประเทศ(นพดล ปัทมะ) ลงนามบันทึกข้อตกลงร่วมไทย-กัมพูชา ยอมรับแผนที่ดังกล่าว แต่ศาลไทยตัดสินเป็นโมฆะ เพราะไม่ผ่านรัฐสภาเห็นชอบ 3) สถานการณ์ตึงเครียดยิงสู้รบด้านเขาพระวิหารเป็นระยะ กระทั่งปืนใหญ่เขมรถล่ม ต.เสาธงชัย อ.กันทรลักษ์ จ.ศรีสะเกษ 4) กัมพูชาร้องเรียนคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ ๆ มีมติให้อาเซียนไกล่เกลี่ย 5) ทหารกัมพูชาจับ 7 คนไทยบีบคั้นให้รับสารภาพตัดสินมีความผิดฐานรุกล้ำกัมพูชา ต้องรับโทษจำคุกและปรับ อีก 2 คนถูกตัดสินมีความผิดเพิ่มรวม 3 ข้อหาหนัก แต่ยื้อยุดจนหมดระยะอุทธรณ์ต้องติดคุกเขมรมาเกือบ 5 เดือน 
6) รัฐบาลไทยส่งร่างบันทึกคณะกรรมาธิการร่วมชายแดนไทย-กัมพูชา(เจบีซี) 3 ฉบับเข้าสู่รัฐสภาหลายครั้ง แต่สุดท้ายต้องถอนออกไป 7) เกิดร่าง ทีโออาร์ ให้อินโดนีเซียมาสังเกตการณ์การสู้รบบนเขาพระวิหาร 8) เกิดสู้รบตลอดชายแดนด้านสุรินทร์ บุรีรัมย์ ทหารไทยพลีชีพ 9 นาย บาดเจ็บมากกว่า 130 นาย ชาวบ้านอพยพกว่า 4.5 หมื่นคน ชาวบ้านถูกระเบิดเสียชีวิต 1 ป่วยเสียชีวิตช่วงอพยพอีก 3 คน บาดเจ็บจำนวนหนึ่ง บ้านเรือน สถานที่รัฐเสียหาย และยังมียิงตอบโต้กันเรื่อย ๆ ทำให้คนไทยชายแดนที่อยู่รักษาสิทธิในดินแดน เดือดร้อน ทุกข์ใจไม่หยุดหย่อน
นี่เป็นเหตุและผลสืบเนื่องกัน แต่น่าแปลกใจ รัฐบาลไทยรักษาการณ์อยากจะไปสู้ในศาลโลก ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นภาคีแล้ว และแม้เป็นภาคีก็มีสิทธิปฏิเสธเหมือนหลาย ๆ ประเทศ  
ฝ่ายไทยตั้งทีมกฎหมายมอบให้ นายวีระชัย พลาศรัย อดีตอธิบดีกรมสนธิสัญญา เป็นหัวหน้าคณะสู้คดีกับกัมพูชา
จะสู้คดีก็ไม่ว่า แต่ทำไม ไม่สู้ประเด็น เอ็มโอยู 43 เป็นโมฆะ แผนที่ 1 ต่อ 2 แสน ใช้ไม่ได้กับประเทศไทย
ผู้เชี่ยวชาญกฎหมายระหว่างประเทศ เคยชี้ว่า MOU 43 เป็นเพียงข้อตกลงกับต่างประเทศของฝ่ายบริหาร (The International Executive Agreement) และสิ้นผลไปแล้วตั้งแต่นายชวน หลีกภัย สิ้นสุดเป็นนายกรัฐมนตรี ไม่อาจส่งต่อไปสู่ฝ่ายบริหารชุดต่อไป
หรือถ้าจะยื่นศาลรัฐธรรมนูญไทย ตีความว่าเป็นเรื่องดินแดน อธิปไตย ก็มิได้ขอความเห็นชอบจากรัฐสภา ตามมาตรา 224 รัฐธรรมนูญ พ.ศ.2540 หรือรัฐธรรมนูญฉบับ พ.ศ.2550 มาตรา 190
หันมาดูฝ่ายนายกรัฐมนตรีฮุน เซน ยัดเหยียดแผนที่ 1 ต่อ 2 แสนในเอ็มโอยู 43 ก็กระทำขัดต่อรัฐธรรมนูญสูงสุดของกัมพูชาเสียเอง ซึ่งระบุว่า
มาตรา 2 บูรณภาพภาพดินแดนของราชอาณาจักรกัมพูชาไม่อาจถูกละเมิดได้เด็ดขาด ในเขตแดนของตนที่มีกำหนดในแผนที่ขนาดมาตราส่วน 1 /100,000 ทำในระหว่างปี ค.ศ.1933-1953(พ.ศ.1476-2496) และได้รับการยอมรับอย่างเป็นสากลระหว่างปี ค.ศ. 1963 – 1969(พ.ศ.2506-2512)
[Article 2 : The territorial integrity of the Kingdom of Cambodia shall never beviolated within its borders as defined in the 1/100.000 scale map made between the years 1933-1953, and internationally recognized between the years 1963-1969] (โปรดดูประกอบด้วยถ้อยคำในภาษาเขมร)
เมื่อนานาชาติเข้ามาไกล่เกลี่ยสงครามกลางเมืองกัมพูชาได้แล้ว ก็ยกหลักการกฎบัตรระหว่างประเทศแทบทุกด้านที่ศิวิไลซ์มาใส่ในรัฐธรรมนูญกัมพูชา หวังจะให้เป็นหลักประกันความสงบสุข แต่ความจริงยังถูกละเมิดเกือบทุกด้าน รวมทั้งหลักประกันทางความผิดอาญาต่อพลเมืองชาวกัมพูชา ซึ่งยังไม่เคยเกิดขึ้นจริง และเทียบเคียงกับกรณีกระทำต่อนายวีระ สมความคิด และนางสาวราตรี พิพัฒนาไพบูรณ์ ผู้ถูกคุมขังต่างชาติด้วย
ในมาตรา 38 บัญญัติว่า กฎหมายรับรองไม่ให้มีการกระทำละเมิดต่อร่างกายของบุคคลกฎหมายป้องกันชีวิต เกียรติยศ และความมีศักดิ์ศรีของประชาชน รัฐธรรมนูญกัมพูชาการ กล่าวหา การจับกุมตัว การกักตัว หรือการคุมขังคนใดคนหนึ่ง จะกระทำไปได้ ตราบใดปฏิบัติถูกต้องตามบัญญัติของกฎหมายการบังคับขู่เข็ญ การทำร้ายร่ายกาย หรือการกระทำใด ๆ ที่เพิ่มน้ำหนักการทำโทษที่ปฏิบัติต่อคนถูกคุมขัง หรือคนจำคุก จะถูกห้ามไม่ให้ทำ คนที่ลงมือทำ คนที่ร่วมลงมือและคนสมรู้ร่วมคิด จะต้องได้รับโทษตามกฎหมายการรับสารภาพที่เกิดขึ้นจากการบังคับขู่เข็ญทาง ร่างกายก็ตาม ทางใจก็ตาม ไม่ถือเป็นหลักฐานของความผิดข้อสงสัยที่มีเหตุผล ต้องได้เป็นประโยชน์แก่ผู้ต้องหาผู้ต้องหาคนใดก็ตาม ให้ถือว่าเป็นคนไม่มีโทษ ตราบใดศาลยังไม่ได้พิพากษาลงโทษสิ้นสุดกระบวนความคนทุกคนมีสิทธิป้องกันตัว ในทางศาล
ย้อนกลับมาเรื่องการแสดงอธิปไตยเหนือ ดินแดน โดยเฉพาะผู้บริหารประเทศไทยต้องชัดเจนว่า กัมพูชา นำบันทึก MOU 43 ไปใช้ในเวทีนานาชาติไม่ได้เลย เพราะ MOU43 ขัดต่อกฎหมายรัฐธรรมนูญ และกฎหมายอาญาประเทศไทย และกฎหมายกัมพูชา เหมือนกัน
อีกทั้ง พ.ศ.2541 ไทยออกพระราชกฤษฎีกากำหนดบริเวณที่ดินป่าฝั่งซ้ายลำโดมใหญ่ ต.โซง อ.น้ำยืน ต.โคกสะอาด กิ่ง อ.น้ำขุ่น อ.น้ำยืน อุบลราชธานี และป่าเขาพระวิหาร ต.เสาธงชัย ต.ภูผาหมอก อ.กันทรลักษณ์ จ.ศรีสะเกษ เป็นอุทยานแห่งชาติ แผนที่แนบท้ายพระราชกฤษฎีกา มาตราส่วน 1 : 50,000 (ราชกิจจานุเบกษาเล่มที่ 115 ตอนที่ 14 ก. วันที่ 20 มีนาคม 2541)
อีกอย่าง จุดสู้รบล่าสุด บริเวณปราสาทตาเมือนธมและปราสาทตาเมือนโต๊ด ขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานของรัฐไทย เมื่อ 8 มีนาคม 2478 (ราชกิจจานุเบกษาเล่มที่ 52 หน้าที่ 3712 วันที่ 8 มีนาคม 2478)
ถ้ายังจะใช้ MOU43 และแผนที่มาตราส่วน 1 ต่อ 200,000 นั่นย่อมหมายความว่า ไทยยกเลิกเขตแดนและสละสิทธิอธิปไตยบนดินแดนเดิมตามแผนที่ 1:50,000 กระนั้นหรือ
ที่ดันทุรัง กระทำอย่างต่อเนื่อง ย่อมขัดต่อรัฐธรรมนูญ มาตรา 1 ประเทศไทยเป็นราชอาณาจักรอันหนึ่งอันเดียวจะแบ่งแยกมิได้ และจะเข้าข่ายมีความผิดฐานกบฏทำให้ประเทศไทยต้องเสียอธิปไตยดินแดน ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 119, 120
ข้อพิพาทนำไปสู่การสู้รบ สะท้อนให้เห็นว่า นายกฮุน เซน ไร้มาตรฐานทางกฎหมาย ไร้มาตรฐานคุณธรรม จริยธรรม ซึ่งคณะรัฐมนตรีประเทศไทย กลับเดินตามรอยอย่างหน้าตาเฉย
อยากเลือกตั้งกันก็ไม่ว่า แต่อยากถาม มีพรรคไหนประกาศนโยบายชัด ๆ เป็นสัญญาประชาคม ต่อเรื่องเอกราช อธิปไตย รักษาปกป้องคนไทยตามแนวชายแดนที่ทุกข์ทนกับการสู้รบ ประกาศช่วยคนไทยถูกจับกุมขังในคุกเขมรอย่างจริงจังบ้าง
ยกเว้น"ทักษิณ" หยิบขึ้นมาหาเสียง ก็เสมือนเอาดินแดน และชีวิตคนไทยเป็นแค่ตัวประกันเท่านั้นเอง.

กรุงเทพธุรกิจ

ระทึกไทยขู่ถอนตัว ภาคีมรดกโลก

“สุ วิทย์”ทิ้งไพ่ใบสุดท้ายประกาศพร้อมถอนตัวภาคีมรดกโลก  เหตุเจรจาร่างข้อมติร่วมไทย-กัมพูชาเหลว  รับไม่ได้ศูนย์มรดกโลกเสนอร่างเองเสี่ยงเสียดินแดนไม่ต่างกัน 
วัน ที่ 24 มิ.ย. เมื่อเวลา  18.11 น. นายสุวิทย์ คุณกิตติ รมว. ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม  ในฐานะหัวหน้าคณะผู้แทนการเจรจามรดกโลกฝ่ายไทย ให้สัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดถึงความคืบหน้าการประชุมคณะ กรรมการมรดกโลกครั้งที่ 35 ที่กรุงปารีส ฝรั่งเศส ว่า  วันนี้ได้มีการเจรจาถึงการหารือร่างข้อมติร่วมระหว่างไทยกับกัมพูชาอีกครั้ง โดยมี ผอ.ศูนย์มรดกโลกร่วมด้วย ซึ่งทั้งไทยและกัมพูชาเสนอร่างขอมติร่วมเข้าไปคนละฉบับ  แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ยังหามติร่วมกันไม่ได้   โดยเราเห็นว่าร่างข้อมติร่วมของทางฝ่ายกัมพูชาสุ่มเสี่ยงต่อการทำให้ไทยเสีย ดินแดนและอธิปไตย  ดังนั้นนาย คีชอร์ ราว   (Kishore Rao)  ผอ.ศูนย์มรดกโลก จึงเสนอว่าขอเสนอร่างข้อมติร่วมของศูนย์มรดกโลกเข้าพิจารณาก่อน ซึ่งเราก็ขอดูร่างดังกล่าวก่อนแล้วพบว่าร่างของศูนย์มรดกโลกนี้ก็สุ่มเสี่ยง ต่อการสูญเสียดินแดนและอำนาจอธิปไตย จึงยืนยันว่าเราจะไม่รับร่างดังกล่าวนี้เช่นกัน และขอแสดงความเสียใจหากศูนย์มรดกโลกยังดันทุรังจะพิจารณาร่างมตินี้ พร้อมทั้งแสดงความเสียใจที่อาจจะต้องขอประกาศถอนตัวจากการเป็นภาคีอนุสัญญา ว่าด้วยการคุ้มครองมรดกโลกด้วย  จะทราบความชัดเจนอีกประมาณ 2 ชั่วโมงนับจากนี้ คือเวลา 15.00 น. ตามเวลาท้องถิ่นในประเทศฝรั่งเศส ตรงกับเวลา 21.00 น. ของวันที่ 24 มิ.ย. ตามเวลาในประเทศไทย
 
เดลินิวส์

นายกฯมั่นใจมรดกโลกเลื่อนเคาะแผนเขมร

นายกฯมั่นใจมรดกโลกเลื่อนเคาะแผนเขมร คงไม่มีปัญหา แต่การเขียนร่างข้อมติข้ออื่นๆ อาจมีบางประเด็นที่ต้องช่วยกันดูในเรื่อง ถ้อยคำว่าจะมีผลกระทบอะไรหรือไม่ ซึ่งตนเข้าใจว่ากัมพูชาคงกังวลคล้ายๆ กัน...

เมื่อเวลา 13.30 น. วันที่ 24 มิ.ย. ที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นายกรัฐมนตรี ให้สัมภาษณ์ถึงความคืบหน้าการประชุมคณะกรรมการมรดกโลก ที่ประเทศฝรั่งเศส ซึ่งมีการพิจารณาเกี่ยวกับปัญหาระหว่างไทย-กัมพูชา ในเรื่องปราสาทพระวิหาร ว่า ล่าสุดมีการส่งร่างข้อมติกลับไปมา ซึ่งตนได้เห็นร่างที่ฝ่ายไทยยืนยันไปเมื่อคืนวันที่ 23 มิ.ย.ที่ผ่านมา และคาดว่าจะสามารถนำเข้าสู่ที่ประชุมคณะกรรมการมรดกโลกในวันนี้(24 มิ.ย.) ซึ่งในช่วงเย็น ตนจะรอรับรายงานว่าผลเป็นอย่างไร ทั้งนี้ ตนดูโดยหลักการแล้วเห็นว่าการที่คณะกรรมการฯจะตัดสินใจเลื่อนการพิจารณาแผน บริหารจัดการพื้นที่รอบปราสาทพระวิหารนั้น คงไม่มีปัญหา แต่การเขียนร่างข้อมติข้ออื่นๆ อาจมีบางประเด็นที่ต้องช่วยกันดูในเรื่อง ถ้อยคำว่าจะมีผลกระทบอะไรหรือไม่ ซึ่งตนเข้าใจว่ากัมพูชาคงกังวลคล้ายๆ กัน

เมื่อ ถามว่า ดูเหมือนในถ้อยคำของร่างข้อมติของฝ่ายกัมพูชามีการกล่าวหาว่าไทยรุกราน กัมพูชา นายกรัฐมนตรี กล่าวว่า นั่นคือร่างที่เขาเสนอ ซึ่งเราไม่ยอมรับอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม ตนคิดว่าทั้ง 2 ประเทศน่าจะได้ข้อยุติที่ตรงกัน โดยเราหวังว่าในวันนี้น่าจะมีความชัดเจนมากขึ้น ซึ่งในขณะนี้น่าจะเป็นไปในทางที่ดี เพราะตนได้ดูจากร่างข้อมติต่างๆ ที่ออกมา ยกเว้นร่างที่กัมพูชาเขียนขึ้น ทั้งนี้ ทิศทางของร่างมติน่าจะเลื่อนการพิจารณาแผนดังกล่าว เพียงแต่ให้มีการยอมรับถึงความจำเป็นที่ต้องมีการหาแนวทางการอนุรักษ์ตัว ปราสาทฯ ซึ่งเป็นหน้าที่ของคณะกรรมการมรดกโลกอยู่แล้ว ส่วนเรื่องของการส่งคนเข้าทำเรื่องดังกล่าวยังไม่มีการระบุถึง อย่างไรก็ตาม ขั้นตอนต่อไปเป็นเรื่องที่ทั้ง 2 ประเทศต้องพูดคุยกันในกรอบทวิภาคี เมื่อถามต่อว่ายังไม่ถึงขั้นที่จะให้คณะกรรมการมรดกโลกมาเป็นตัวกลางใช่หรือ ไม่ นายกรัฐมนตรี กล่าวว่า ยังไม่มีอะไรเจาะจงอย่างนั้น แต่ถ้าเขาจะมาอำนวยความสะดวก เราก็ไม่ขัดข้อง.

เก็บตก บรรยากาศหน้า UNESCO

แผนบริหารจัดการปราสาทพระวิหาร: ปัญหาและข้อเสนอแนะ

คณะกรรมการมรดกโลกในสมัยประชุมที่ 32 ณ เมืองควิเบก ประเทศแคนนาดา  เมื่อวันที่ 7 กรกฎาคม พ.ศ. 2551 ได้มีมติที่ 32 COM 8B.102  ให้ขึ้นทะเบียนเฉพาะตัวปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลก  โดยให้กัมพูชาส่งแผนบริหารจัดการฉบับสมบูรณ์พร้อมทั้งแผนที่ฉบับสรุปสุดท้ายให้ศูนย์มรดกโลกภายในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553  ถึงแม้คณะผู้แทนฝ่ายไทยได้คัดค้านการขึ้นทะเบียนปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลกต่อคณะกรรมการมรดกโลกทั้งในสมัยประชุมดังกล่าวและในสมัยประชุมที่ 33  ณ  เมืองเซบีญา  ประเทศสเปน  แต่ไม่บังเกิดผล   กัมพูชาได้ยื่นรายงานสถานการณ์อนุรักษ์ปราสาทพระวิหารพร้อมแผนบริหารจัดการปราสาทพระวิหารต่อศูนย์มรดกโลกเมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553  เพื่อให้คณะกรรมการมรดกโลกได้พิจารณาอนุมัติในการสมัยประชุมที่ 34  ณ เมืองบราซิเลีย  ประเทศบราซิล ช่วงวันที่  25 กรกฎาคม – 3 สิงหาคม พ.ศ. 2553  แต่ปรากฏว่าศูนย์มรดกโลกได้จัดทำเอกสาร WHC-10/34.COM/7B.Add.3  ซึ่งรายงานสรุปสถานการณ์อนุรักษ์ปราสาทพระวิหารตาม   รายงานของกัมพูชาและส่งให้กรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้องในวันที่  27 กรกฎาคม พ.ศ. 2553  ทั้งๆ ที่ตามกฎขั้นตอนการปฏิบัติของคณะกรรมการมรดกโลกในข้อ 45  ได้กำหนดให้เอกสารที่เกี่ยวกับวาระการประชุมต้องส่งให้กรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้องอย่างน้อยหกสัปดาห์ก่อนเริ่มสมัยการประชุม  ไทยซึ่งมีนายสุวิทย์  คุณกิตติ เป็นหัวหน้าคณะผู้แทนได้ขอให้ที่ประชุมเลื่อนการพิจารณาเอกสารดังกล่าวออกไปก่อน  โดยมีเหตุผลที่สำคัญคือแผนบริหารจัดการที่กัมพูชาเสนอมีการกำหนดเขตกันชน (Buffer zone) ที่ไม่ชัดเจนซึ่งอาจรุกล้ำเข้ามาในเขตไทย  จึงควรรอให้คณะกรรมาธิการเขตแดนร่วมไทย–กัมพูชา (JBC)  ได้สำรวจและจัดทำหลักเขตแดนในบริเวณดังกล่าวให้เสร็จสิ้นก่อน   ในขณะที่กัมพูชาซึ่งมีนายซกอานเป็นหัวหน้าคณะผู้แทนยืนยันให้ที่ประชุมพิจารณาอนุมัติแผนบริหารจัดการดังกล่าว  ซึ่งทำให้ทั้งสองฝ่ายตกลงกันไม่ได้  ในที่สุดเมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2553  ประธานกรรมการมรดกโลกชาวบราซิลได้เข้ามาไกล่เกลี่ยจนทั้งสองฝ่ายตกลงกันได้โดยให้เลื่อนการพิจารณาเอกสารดังกล่าวไปในการประชุมคณะกรรมการมรดกโลกครั้งต่อไป ในวันที่ 25–27 พฤษภาคม พ.ศ. 2554  ได้มีการประชุมหารือระหว่างไทยกับกัมพูชาที่สำนักงานใหญ่ยูเนสโก  กรุงปารีส  ในเรื่องแผนบริหารจัดการปราสาทพระวิหาร  แต่ก็ไม่สามารถบรรลุข้อตกลงใดๆ  ได้  ถึงแม้นางอิรินา โบโควา  ผู้อำนวยการใหญ่ยูเนสโกได้เข้ามาช่วยเรื่องการเจรจาของทั้งสองฝ่ายก็ตาม  ดังนั้นเรื่องดังกล่าวจึงขึ้นอยู่กับมติของที่ประชุมคณะกรรมการมรดกโลก  ในสมัยประชุมที่ 35  ณ กรุงปารีส  ประเทศฝรั่งเศส  ช่วงวันที่  19–29 มิถุนายนพ.ศ. 2554   โดยเรื่องปราสาทพระวิหารได้จัดอยู่ในวาระที่  7B  ลำดับที่  62  และคาดว่าคณะกรรมการมรดกโลกจะพิจารณาเรื่องกล่าวในวันที่  23  หรือ  24   มิถุนายนนี้    แผนบริหารจัดการปราสาทพระวิหารที่กัมพูชาเสนอนั้นได้จัดทำโดย ดร.ดิเวย์  กัพต้า  ชาวอินเดียซึ่งเป็นสถาปนิกการอนุรักษ์และผู้เชี่ยวชาญการบริหารจัดการมรดก  และเคยได้รับมอบหมายจาก ICOMOS ในการเตรียมรายงาน 2007 ICOMOS การประเมินการเสนอขอขึ้นทะเบียนปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลก  เป็นที่น่าสังเกตว่าแผนบริหารจัดการนี้ไม่ได้จัดทำโดยชาวกัมพูชา  ทั้งๆ ที่กัมพูชาอ้างตลอดมาว่าปราสาทพระวิหารเป็นมรดกทางวัฒนธรรมของประเทศตน  แต่กลับให้ชาวอินเดียเป็นผู้จัดทำแผนให้   แผนบริหารจัดการดังกล่าวแบ่งออกเป็น 7 บท  มีจำนวนทั้งหมด 115 หน้า  และมีเนื้อหาเฉพาะส่วนที่สำคัญที่เกี่ยวกับประเทศไทยโดยเฉพาะเรื่องเขตแดนดังต่อไปนี้     บทที่ 1 ความเป็นมาและวิธีการ  มีข้อความในข้อ 1.1 ความเป็นมา หน้าที่ 2  กล่าวว่า  “ภายใต้สนธิสัญญาฝรั่งเศส-สยาม  ค.ศ. 1904 และ 1907  เส้นเขตแดนระหว่างกัมพูชากับไทยตามเทือกเขาดงรักได้ถูกกำหนดขึ้น  ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1963  ตามคำพิพากษาของศาลยุติธรรมระหว่างประเทศที่กรุงเฮก  ปราสาทพระวิหารและบริเวณข้างเคียงได้กลับมาอยู่ภายใต้อธิปไตยของกัมพูชา”  ข้อความดังกล่าวอาจทำให้ผู้อ่านเข้าใจว่าเส้นเขตแดนระหว่างไทยกับกัมพูชามีความชัดเจน  และทั้งสองประเทศไม่มีข้อพิพาทเรื่องเขตแดนในบริเวณปราสาทพระวิหารแต่อย่างใด  ซึ่งไม่ตรงกับความเป็นจริง  ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของคณะผู้แทนฝ่ายไทยที่จะต้องชี้แจงให้คณะกรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้องได้ทราบข้อเท็จจริงในเรื่องนี้   บทที่ 2  มรดกทางวัฒนธรรมและความสำคัญของปราสาทพระวิหาร  มีข้อความในข้อ 2.3 สถาปัตยกรรมของปราสาทพระวิหาร  หน้าที่ 9  ตอนหนึ่งกล่าวว่า  “ปราสาทสามารถเข้าถึงได้สองทางโดยผ่านบันไดใหญ่  ทางหนึ่งจากทิศตะวันออก  และอีกทางหนึ่งจากทิศเหนือ”  จะเห็นว่าผู้จัดทำแผนเขียนในลักษณะที่ทำให้ผู้อ่านเข้าใจว่ามีบันไดทางขึ้นใหญ่สองทาง  โดยเลือกที่จะกล่าวถึงบันไดทางทิศตะวันออกก่อนบันไดทางทิศเหนือ  ซึ่งอาจทำให้ผู้อ่านเข้าใจว่าบันไดทางทิศตะวันออกเป็นบันไดทางขึ้นหลัก  แต่ที่จริงแล้วบันไดทางทิศตะวันออกเป็นทางขึ้นที่เรียกกันว่า “ช่องบันไดหัก”  โดยเป็นบันไดหินที่มีขนาดเล็กและทางขึ้นโดยบันไดดังกล่าวมีความสูงชันมาก  ใช้เป็นทางขึ้นมาจากฝั่งเขมรต่ำซึ่งก็คือกัมพูชาในปัจจุบัน  บันไดทางทิศเหนือต่างหากที่เป็นบันไดทางขึ้นหลักซึ่งมีขนาดใหญ่และอยู่ด้านหน้าตัวปราสาท  บันไดดังกล่าวเป็นบันไดหินช่วงแรกกว้างถึง 8 เมตร และยาว 78.50 เมตร  ช่วงที่สองกว้าง 4 เมตร และยาว 27 เมตร   บันไดดังกล่าวใช้เป็นทางขึ้นจากฝั่งไทย  คณะผู้แทนฝ่ายไทยควรเสนอให้ปรับปรุงเอกสารในประเด็นดังกล่าวให้ตรงกับข้อเท็จจริง  และสร้างความเข้าใจในเรื่องบันไดทางขึ้นปราสาทพระวิหารให้กับคณะกรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้อง เพราะจะช่วยทำให้เกิดคำถามว่าแล้วทำไมปราสาทพระวิหารจึงเป็นของกัมพูชาในเมื่อทางขึ้นหลักมาจากฝั่งไทย  อันจะเป็นประโยชน์ต่อการคัดค้านการขึ้นทะเบียนปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลกต่อไป  บทที่ 3  ยุทธศาสตร์การบริหารจัดการ  มีการกำหนดวิสัยทัศน์ในข้อ 3.1 หน้าที่ 31  โดยกำหนดบางส่วนว่า  “เข้าถึงได้ทุกคน”  และ “เพื่อสนับสนุนสันติภาพ”  แต่ปรากฏว่าหลังจากปราสาทพระวิหารได้ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกแล้ว  ในช่วงที่กัมพูชาเปิดปราสาทพระวิหารให้บุคคลทั่วไปเข้าเยี่ยมชมได้  กัมพูชากลับไม่อนุญาตให้นักท่องเที่ยวชาวไทยเข้าเยี่ยมชมปราสาทพระวิหาร  ซึ่งขัดกับวิสัยทัศน์ที่กำหนดในเรื่อง  “เข้าถึงได้ทุกคน”       และยิ่งไปกล่าวนั้นการขึ้นทะเบียนปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลกยังเป็นต้นเหตุให้เกิดการความขัดแย้งและการสู้รบกันระหว่างไทยกับกัมพูชาในบริเวณเขาพระวิหารและบริเวณใกล้เคียง  จนมีผู้เสียชีวิตซึ่งเป็นทหารและพลเรือนทั้งไทยและกัมพูชาจำนวนมาก  นอกจากนี้ในบางครั้งกัมพูชายังใช้ปราสาทพระวิหารเป็นฐานที่ตั้งของกำลังทหารและอาวุธยุทโธปกรณ์เพื่อต่อสู้กับไทย  ซึ่งขัดกับวิสัยทัศน์ที่กำหนดในเรื่อง “เพื่อสนับสนุนสันติภาพ”  อย่างชัดเจน  คณะผู้แทนฝ่ายไทยจึงควรยกประเด็นดังกล่าวซึ่งขัดกับวิสัยทัศน์ที่กัมพูชาได้กำหนด  ให้คณะกรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้องได้รับทราบโดยทั่วกัน  และเรียกร้องให้กัมพูชาดำเนินการแก้ไข    บทที่ 4  การบ่งชี้ประเด็นและข้อแนะนำ  มีข้อความในข้อ 4.1  ทรัพย์สินของสถานที่  หน้าที่ 40  กล่าวบางส่วนว่า  “สถานที่มรดกโลกที่ได้ขึ้นทะเบียนได้ถูกแสดงใน RGPP  ที่ล้อมปิดดังแสดงในหน้า 52  เขตที่แตกต่างตามที่แสดงใน RGPP เป็นเขตชั่วคราว  เพื่อสะท้อนสถานการณ์ปัจจุบันของสถานที่”      และ “อย่างไรก็ตามกันชนไม่ได้รวมพื้นที่ทางทิศเหนือและตะวันตกของปราสาท  นี้ควรได้รับพิจารณาอย่างชั่วคราวเพราะการกำหนดเขตแดนขั้นสุดท้ายของกันชนจะได้ถูกกำหนดตามผลของ JBC ระหว่างกัมพูชากับไทย”  RGPP (Revised Graphic Plan of the Property)  ที่กล่าวถึงนั้น  เป็นแผนผังเดิมที่กัมพูชาได้ยื่นต่อศูนย์มรดกโลก  และคณะกรรมการมรดกโลกได้พิจารณาแล้วตั้งแต่เมื่อปี พ.ศ. 2551 ในสมัยประชุมที่ 32  และได้มีมติที่ 32 COM 8B.102  ให้กัมพูชาส่งแผนบริหารจัดการฉบับสมบูรณ์พร้อมทั้งแผนที่ฉบับสรุปสุดท้ายให้ศูนย์มรดกโลกภายในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553   แต่จนถึงปัจจุบันกัมพูชาก็ยังไม่ได้ส่งแผนที่ฉบับสรุปสุดท้ายดังกล่าว  และยังคงใช้แผนผัง  RGPP  อ้างอิงแทนแผนที่ในแผนบริหารจัดการฉบับนี้    ในแผนผัง  RGPP นั้น  ได้มีการกำหนดเขตกันชนโดยใช้เพียงสัญญาลักษณ์เลข 2  แทนโดยไม่มีการลากเส้นแสดงอาณาเขตใดๆ ทั้งสิ้น  ซึ่งหากดูจากแผนผัง  RGPP  จะพบว่าเขตกันชนที่กำหนดไม่มีความชัดเจนเลย  จึงไม่ทราบได้ว่าครอบคลุมถึงพื้นที่บริเวณใดบ้าง  และรุกล้ำเข้ามาในเขตไทยหรือไม่  ดังนั้นคณะผู้แทนฝ่ายไทยจึงไม่ควรรับแผนบริหารจัดการดังกล่าว  และควรเสนอให้คณะกรรมการมรดกโลกเลื่อนการพิจารณาแผนการบริหารจัดการดังกล่าวไปก่อนจนกว่ากัมพูชาจะได้จัดทำแผนที่ฉบับสรุปสุดท้ายตามมติที่ 32 COM 8B.102  ที่มีการกำหนดเขตต่างๆ ในแผนที่ให้มีความละเอียดถูกต้องชัดเจน  หลังจาก JBC ได้สำรวจและจัดทำหลักเขตแดนในบริเวณดังกล่าวเสร็จสิ้นแล้ว    นอกจากนี้คณะผู้แทนฝ่ายไทยควรใช้ประโยชน์ข้อความดังกล่าวข้างต้น  ชี้ให้คณะกรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้องได้ตระหนักว่า  กัมพูชาเองก็ได้ยอมรับว่าบริเวณปราสาทพระวิหารยังมีความไม่ชัดเจนของเขตแดนระหว่างไทยกับกัมพูชา  และต้องรอจนกว่า JBC จะได้กำหนดเขตแดนในบริเวณดังกล่าวให้เสร็จสิ้นก่อน บทที่ 5 การอนุรักษ์และโบราณคดี – การประเมินและยุทธ์ศาสตร์  มีข้อความในข้อ 5.4 การประเมินและการแทรกแซงเพื่อการอนุรักษ์  หน้าที่ 75  กล่าวตอนหนึ่งถึงบันไดใหญ่และลานนาคราช  รวมทั้งตลาดและสระน้ำ  ซึ่งแสดงให้เห็นว่า  ผู้จัดทำแผนได้ยอมรับว่าบันไดทางขึ้นทางทิศเหนือเป็นบันไดทางขึ้นหลักซึ่งมีความยิ่งใหญ่  แต่ผู้จัดทำแผนให้ข้อมูลเกี่ยวกับจำนวนขั้นของบันไดผิด  สำหรับตลาดที่กล่าวถึงน่าจะหมายถึงตลาดที่ตั้งอยู่ในฝั่งไทยก่อนถึงบันไดทางขึ้นดังกล่าว  ซึ่งตามข้อเท็จจริงแล้วตลาดนี้ชุมชนกัมพูชาพึ่งเริ่มเข้ามาตั้งร้านค้าเพื่อขายสินค้าให้นักท่องเที่ยวในปี พ.ศ. 2541  ไม่ได้มีมาตั้งแต่สมัยโบราณอย่างที่ผู้จัดทำแผนเข้าใจ  ส่วนสระน้ำที่กล่าวถึงน่าจะหมายถึงสระตราวซึ่งเป็นสระน้ำอยู่ในฝั่งไทย  โดยสระตราวนี้ถือว่าอยู่ในกลุ่มโบราณสถานประกอบของปราสาทพระวิหารที่อยู่ในฝั่งไทย เช่นเดียวกับ  ผามออีแดง  สถูปคู่  และแหล่งตัดหินที่ไปสร้างปราสาท  เป็นต้น  แต่ผู้จัดทำแผนกลับไม่ได้ให้ความสำคัญแก่สระตราว  และส่วนประกอบอื่นๆ ที่อยู่ในฝั่งไทยเลย  สิ่งที่กล่าวทั้งหมดข้างต้นนี้สะท้อนให้เห็นว่าผู้จัดทำแผนยังมีความรู้และความเชี่ยวชาญไม่เพียงพอเกี่ยวกับปราสาทพระวิหารและเขาพระวิหาร  คณะผู้แทนฝ่ายไทยควรเสนอให้ปรับปรุงเอกสารในส่วนนี้ให้ตรงกับข้อเท็จจริง      บทที่ 6  การดำเนินการแผนงาน   มีข้อความในข้อ 6.1 การคุ้มครองที่บัญญัติตามกฎหมาย  หน้าที่ 97  กล่าวถึงกฎหมายต่างๆ ที่กัมพูชาประกาศใช้สำหรับการคุ้มครองปราสาทพระวิหารและบริเวณโดยรอบ  ดังนั้นหากไทยยอมรับแผนบริหารจัดการนี้  กัมพูชาอาจนำมากล่าวอ้างได้ว่าไทยยอมรับสิ่งที่กฎหมายดังกล่าวได้บัญญัติไว้ได้       จากการตรวจสอบพบว่า  พระราชกฤษฎีกาว่าด้วยการจัดตั้งสถานที่ปราสาทพระวิหาร  ค.ศ. 2003  อนุกฤษฎีกาว่าด้วยการจัดตั้งป่าที่คุ้มครองสำหรับการอนุรักษ์พันธุกรรมพืชและสัตว์ “พระวิหาร”  ค.ศ. 2002  และพระราชกฤษฎีกาว่าด้วยการกำหนดขอบเขตของสถานที่ปราสาทพระวิหาร  ค.ศ. 2006     มีการกำหนดอาณาเขตที่ล่วงล้ำเข้ามาในเขตไทย  โดยเฉพาะอย่างยิ่งพระราชกฤษฎีกาว่าด้วยการกำหนดขอบเขตของสถานที่ปราสาทพระวิหาร ค.ศ. 2006  ในมาตรา 4  ได้กำหนดเขต 1  เขต 2  และเขต 3  ตามแผนที่ประกอบที่เกินเข้ามาในเขตไทยอย่างชัดเจน  คณะผู้แทนฝ่ายไทยจึงควรยกประเด็นนี้เป็นเหตุผลประกอบการคัดค้านแผนบริหารจัดการดังกล่าว   บทที่ 7  โปรแกรมที่เสนอสำหรับการปฏิบัติ  ในบทนี้ไม่มีเนื้อหาส่วนที่สำคัญที่เกี่ยวกับประเทศไทยโดยเฉพาะเรื่องเขตแดน   ผู้เขียนหวังว่าบทความนี้จะเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่านโดยทั่วไปที่จะได้ทราบถึงรายละเอียดที่สำคัญของแผนบริหารจัดการปราสาทพระวิหารในส่วนที่มีผลกระทบต่อประเทศไทยโดยเฉพาะเรื่องเขตแดน  รวมทั้งหวังว่าจะเป็นประโยชน์แก่คณะผู้แทนฝ่ายไทยในนำไปใช้ประกอบการคัดค้านแผนบริหารจัดการดังกล่าวในการประชุมคณะกรรมการมรดกโลกต่อไป   (โดย ดร.สุวันชัย  แสงสุขเอี่ยม อดีตสมาชิกสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ  suwanchai.ss@gmail.com ) Notice: Undefined index: subcatid in /mnt/public_html/news_detail.php on line 200

แผนบริหารจัดการปราสาทพระวิหาร: ปัญหาและข้อเสนอแนะ

คณะกรรมการมรดกโลกในสมัยประชุมที่ 32 ณ เมืองควิเบก ประเทศแคนนาดา  เมื่อวันที่ 7 กรกฎาคม พ.ศ. 2551 ได้มีมติที่ 32 COM 8B.102  ให้ขึ้นทะเบียนเฉพาะตัวปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลก  โดยให้กัมพูชาส่งแผนบริหารจัดการฉบับสมบูรณ์พร้อมทั้งแผนที่ฉบับสรุปสุดท้ายให้ศูนย์มรดกโลกภายในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553  ถึงแม้คณะผู้แทนฝ่ายไทยได้คัดค้านการขึ้นทะเบียนปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลกต่อคณะกรรมการมรดกโลกทั้งในสมัยประชุมดังกล่าวและในสมัยประชุมที่ 33  ณ  เมืองเซบีญา  ประเทศสเปน  แต่ไม่บังเกิดผล   กัมพูชาได้ยื่นรายงานสถานการณ์อนุรักษ์ปราสาทพระวิหารพร้อมแผนบริหารจัดการปราสาทพระวิหารต่อศูนย์มรดกโลกเมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553  เพื่อให้คณะกรรมการมรดกโลกได้พิจารณาอนุมัติในการสมัยประชุมที่ 34  ณ เมืองบราซิเลีย  ประเทศบราซิล ช่วงวันที่  25 กรกฎาคม – 3 สิงหาคม พ.ศ. 2553  แต่ปรากฏว่าศูนย์มรดกโลกได้จัดทำเอกสาร WHC-10/34.COM/7B.Add.3  ซึ่งรายงานสรุปสถานการณ์อนุรักษ์ปราสาทพระวิหารตาม   รายงานของกัมพูชาและส่งให้กรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้องในวันที่  27 กรกฎาคม พ.ศ. 2553  ทั้งๆ ที่ตามกฎขั้นตอนการปฏิบัติของคณะกรรมการมรดกโลกในข้อ 45  ได้กำหนดให้เอกสารที่เกี่ยวกับวาระการประชุมต้องส่งให้กรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้องอย่างน้อยหกสัปดาห์ก่อนเริ่มสมัยการประชุม  ไทยซึ่งมีนายสุวิทย์  คุณกิตติ เป็นหัวหน้าคณะผู้แทนได้ขอให้ที่ประชุมเลื่อนการพิจารณาเอกสารดังกล่าวออกไปก่อน  โดยมีเหตุผลที่สำคัญคือแผนบริหารจัดการที่กัมพูชาเสนอมีการกำหนดเขตกันชน (Buffer zone) ที่ไม่ชัดเจนซึ่งอาจรุกล้ำเข้ามาในเขตไทย  จึงควรรอให้คณะกรรมาธิการเขตแดนร่วมไทย–กัมพูชา (JBC)  ได้สำรวจและจัดทำหลักเขตแดนในบริเวณดังกล่าวให้เสร็จสิ้นก่อน   ในขณะที่กัมพูชาซึ่งมีนายซกอานเป็นหัวหน้าคณะผู้แทนยืนยันให้ที่ประชุมพิจารณาอนุมัติแผนบริหารจัดการดังกล่าว  ซึ่งทำให้ทั้งสองฝ่ายตกลงกันไม่ได้  ในที่สุดเมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2553  ประธานกรรมการมรดกโลกชาวบราซิลได้เข้ามาไกล่เกลี่ยจนทั้งสองฝ่ายตกลงกันได้โดยให้เลื่อนการพิจารณาเอกสารดังกล่าวไปในการประชุมคณะกรรมการมรดกโลกครั้งต่อไป ในวันที่ 25–27 พฤษภาคม พ.ศ. 2554  ได้มีการประชุมหารือระหว่างไทยกับกัมพูชาที่สำนักงานใหญ่ยูเนสโก  กรุงปารีส  ในเรื่องแผนบริหารจัดการปราสาทพระวิหาร  แต่ก็ไม่สามารถบรรลุข้อตกลงใดๆ  ได้  ถึงแม้นางอิรินา โบโควา  ผู้อำนวยการใหญ่ยูเนสโกได้เข้ามาช่วยเรื่องการเจรจาของทั้งสองฝ่ายก็ตาม  ดังนั้นเรื่องดังกล่าวจึงขึ้นอยู่กับมติของที่ประชุมคณะกรรมการมรดกโลก  ในสมัยประชุมที่ 35  ณ กรุงปารีส  ประเทศฝรั่งเศส  ช่วงวันที่  19–29 มิถุนายนพ.ศ. 2554   โดยเรื่องปราสาทพระวิหารได้จัดอยู่ในวาระที่  7B  ลำดับที่  62  และคาดว่าคณะกรรมการมรดกโลกจะพิจารณาเรื่องกล่าวในวันที่  23  หรือ  24   มิถุนายนนี้    แผนบริหารจัดการปราสาทพระวิหารที่กัมพูชาเสนอนั้นได้จัดทำโดย ดร.ดิเวย์  กัพต้า  ชาวอินเดียซึ่งเป็นสถาปนิกการอนุรักษ์และผู้เชี่ยวชาญการบริหารจัดการมรดก  และเคยได้รับมอบหมายจาก ICOMOS ในการเตรียมรายงาน 2007 ICOMOS การประเมินการเสนอขอขึ้นทะเบียนปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลก  เป็นที่น่าสังเกตว่าแผนบริหารจัดการนี้ไม่ได้จัดทำโดยชาวกัมพูชา  ทั้งๆ ที่กัมพูชาอ้างตลอดมาว่าปราสาทพระวิหารเป็นมรดกทางวัฒนธรรมของประเทศตน  แต่กลับให้ชาวอินเดียเป็นผู้จัดทำแผนให้   แผนบริหารจัดการดังกล่าวแบ่งออกเป็น 7 บท  มีจำนวนทั้งหมด 115 หน้า  และมีเนื้อหาเฉพาะส่วนที่สำคัญที่เกี่ยวกับประเทศไทยโดยเฉพาะเรื่องเขตแดนดังต่อไปนี้     บทที่ 1 ความเป็นมาและวิธีการ  มีข้อความในข้อ 1.1 ความเป็นมา หน้าที่ 2  กล่าวว่า  “ภายใต้สนธิสัญญาฝรั่งเศส-สยาม  ค.ศ. 1904 และ 1907  เส้นเขตแดนระหว่างกัมพูชากับไทยตามเทือกเขาดงรักได้ถูกกำหนดขึ้น  ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1963  ตามคำพิพากษาของศาลยุติธรรมระหว่างประเทศที่กรุงเฮก  ปราสาทพระวิหารและบริเวณข้างเคียงได้กลับมาอยู่ภายใต้อธิปไตยของกัมพูชา”  ข้อความดังกล่าวอาจทำให้ผู้อ่านเข้าใจว่าเส้นเขตแดนระหว่างไทยกับกัมพูชามีความชัดเจน  และทั้งสองประเทศไม่มีข้อพิพาทเรื่องเขตแดนในบริเวณปราสาทพระวิหารแต่อย่างใด  ซึ่งไม่ตรงกับความเป็นจริง  ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของคณะผู้แทนฝ่ายไทยที่จะต้องชี้แจงให้คณะกรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้องได้ทราบข้อเท็จจริงในเรื่องนี้   บทที่ 2  มรดกทางวัฒนธรรมและความสำคัญของปราสาทพระวิหาร  มีข้อความในข้อ 2.3 สถาปัตยกรรมของปราสาทพระวิหาร  หน้าที่ 9  ตอนหนึ่งกล่าวว่า  “ปราสาทสามารถเข้าถึงได้สองทางโดยผ่านบันไดใหญ่  ทางหนึ่งจากทิศตะวันออก  และอีกทางหนึ่งจากทิศเหนือ”  จะเห็นว่าผู้จัดทำแผนเขียนในลักษณะที่ทำให้ผู้อ่านเข้าใจว่ามีบันไดทางขึ้นใหญ่สองทาง  โดยเลือกที่จะกล่าวถึงบันไดทางทิศตะวันออกก่อนบันไดทางทิศเหนือ  ซึ่งอาจทำให้ผู้อ่านเข้าใจว่าบันไดทางทิศตะวันออกเป็นบันไดทางขึ้นหลัก  แต่ที่จริงแล้วบันไดทางทิศตะวันออกเป็นทางขึ้นที่เรียกกันว่า “ช่องบันไดหัก”  โดยเป็นบันไดหินที่มีขนาดเล็กและทางขึ้นโดยบันไดดังกล่าวมีความสูงชันมาก  ใช้เป็นทางขึ้นมาจากฝั่งเขมรต่ำซึ่งก็คือกัมพูชาในปัจจุบัน  บันไดทางทิศเหนือต่างหากที่เป็นบันไดทางขึ้นหลักซึ่งมีขนาดใหญ่และอยู่ด้านหน้าตัวปราสาท  บันไดดังกล่าวเป็นบันไดหินช่วงแรกกว้างถึง 8 เมตร และยาว 78.50 เมตร  ช่วงที่สองกว้าง 4 เมตร และยาว 27 เมตร   บันไดดังกล่าวใช้เป็นทางขึ้นจากฝั่งไทย  คณะผู้แทนฝ่ายไทยควรเสนอให้ปรับปรุงเอกสารในประเด็นดังกล่าวให้ตรงกับข้อเท็จจริง  และสร้างความเข้าใจในเรื่องบันไดทางขึ้นปราสาทพระวิหารให้กับคณะกรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้อง เพราะจะช่วยทำให้เกิดคำถามว่าแล้วทำไมปราสาทพระวิหารจึงเป็นของกัมพูชาในเมื่อทางขึ้นหลักมาจากฝั่งไทย  อันจะเป็นประโยชน์ต่อการคัดค้านการขึ้นทะเบียนปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลกต่อไป  บทที่ 3  ยุทธศาสตร์การบริหารจัดการ  มีการกำหนดวิสัยทัศน์ในข้อ 3.1 หน้าที่ 31  โดยกำหนดบางส่วนว่า  “เข้าถึงได้ทุกคน”  และ “เพื่อสนับสนุนสันติภาพ”  แต่ปรากฏว่าหลังจากปราสาทพระวิหารได้ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกแล้ว  ในช่วงที่กัมพูชาเปิดปราสาทพระวิหารให้บุคคลทั่วไปเข้าเยี่ยมชมได้  กัมพูชากลับไม่อนุญาตให้นักท่องเที่ยวชาวไทยเข้าเยี่ยมชมปราสาทพระวิหาร  ซึ่งขัดกับวิสัยทัศน์ที่กำหนดในเรื่อง  “เข้าถึงได้ทุกคน”       และยิ่งไปกล่าวนั้นการขึ้นทะเบียนปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลกยังเป็นต้นเหตุให้เกิดการความขัดแย้งและการสู้รบกันระหว่างไทยกับกัมพูชาในบริเวณเขาพระวิหารและบริเวณใกล้เคียง  จนมีผู้เสียชีวิตซึ่งเป็นทหารและพลเรือนทั้งไทยและกัมพูชาจำนวนมาก  นอกจากนี้ในบางครั้งกัมพูชายังใช้ปราสาทพระวิหารเป็นฐานที่ตั้งของกำลังทหารและอาวุธยุทโธปกรณ์เพื่อต่อสู้กับไทย  ซึ่งขัดกับวิสัยทัศน์ที่กำหนดในเรื่อง “เพื่อสนับสนุนสันติภาพ”  อย่างชัดเจน  คณะผู้แทนฝ่ายไทยจึงควรยกประเด็นดังกล่าวซึ่งขัดกับวิสัยทัศน์ที่กัมพูชาได้กำหนด  ให้คณะกรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้องได้รับทราบโดยทั่วกัน  และเรียกร้องให้กัมพูชาดำเนินการแก้ไข    บทที่ 4  การบ่งชี้ประเด็นและข้อแนะนำ  มีข้อความในข้อ 4.1  ทรัพย์สินของสถานที่  หน้าที่ 40  กล่าวบางส่วนว่า  “สถานที่มรดกโลกที่ได้ขึ้นทะเบียนได้ถูกแสดงใน RGPP  ที่ล้อมปิดดังแสดงในหน้า 52  เขตที่แตกต่างตามที่แสดงใน RGPP เป็นเขตชั่วคราว  เพื่อสะท้อนสถานการณ์ปัจจุบันของสถานที่”      และ “อย่างไรก็ตามกันชนไม่ได้รวมพื้นที่ทางทิศเหนือและตะวันตกของปราสาท  นี้ควรได้รับพิจารณาอย่างชั่วคราวเพราะการกำหนดเขตแดนขั้นสุดท้ายของกันชนจะได้ถูกกำหนดตามผลของ JBC ระหว่างกัมพูชากับไทย”  RGPP (Revised Graphic Plan of the Property)  ที่กล่าวถึงนั้น  เป็นแผนผังเดิมที่กัมพูชาได้ยื่นต่อศูนย์มรดกโลก  และคณะกรรมการมรดกโลกได้พิจารณาแล้วตั้งแต่เมื่อปี พ.ศ. 2551 ในสมัยประชุมที่ 32  และได้มีมติที่ 32 COM 8B.102  ให้กัมพูชาส่งแผนบริหารจัดการฉบับสมบูรณ์พร้อมทั้งแผนที่ฉบับสรุปสุดท้ายให้ศูนย์มรดกโลกภายในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553   แต่จนถึงปัจจุบันกัมพูชาก็ยังไม่ได้ส่งแผนที่ฉบับสรุปสุดท้ายดังกล่าว  และยังคงใช้แผนผัง  RGPP  อ้างอิงแทนแผนที่ในแผนบริหารจัดการฉบับนี้    ในแผนผัง  RGPP นั้น  ได้มีการกำหนดเขตกันชนโดยใช้เพียงสัญญาลักษณ์เลข 2  แทนโดยไม่มีการลากเส้นแสดงอาณาเขตใดๆ ทั้งสิ้น  ซึ่งหากดูจากแผนผัง  RGPP  จะพบว่าเขตกันชนที่กำหนดไม่มีความชัดเจนเลย  จึงไม่ทราบได้ว่าครอบคลุมถึงพื้นที่บริเวณใดบ้าง  และรุกล้ำเข้ามาในเขตไทยหรือไม่  ดังนั้นคณะผู้แทนฝ่ายไทยจึงไม่ควรรับแผนบริหารจัดการดังกล่าว  และควรเสนอให้คณะกรรมการมรดกโลกเลื่อนการพิจารณาแผนการบริหารจัดการดังกล่าวไปก่อนจนกว่ากัมพูชาจะได้จัดทำแผนที่ฉบับสรุปสุดท้ายตามมติที่ 32 COM 8B.102  ที่มีการกำหนดเขตต่างๆ ในแผนที่ให้มีความละเอียดถูกต้องชัดเจน  หลังจาก JBC ได้สำรวจและจัดทำหลักเขตแดนในบริเวณดังกล่าวเสร็จสิ้นแล้ว    นอกจากนี้คณะผู้แทนฝ่ายไทยควรใช้ประโยชน์ข้อความดังกล่าวข้างต้น  ชี้ให้คณะกรรมการมรดกโลกและผู้ที่เกี่ยวข้องได้ตระหนักว่า  กัมพูชาเองก็ได้ยอมรับว่าบริเวณปราสาทพระวิหารยังมีความไม่ชัดเจนของเขตแดนระหว่างไทยกับกัมพูชา  และต้องรอจนกว่า JBC จะได้กำหนดเขตแดนในบริเวณดังกล่าวให้เสร็จสิ้นก่อน บทที่ 5 การอนุรักษ์และโบราณคดี – การประเมินและยุทธ์ศาสตร์  มีข้อความในข้อ 5.4 การประเมินและการแทรกแซงเพื่อการอนุรักษ์  หน้าที่ 75  กล่าวตอนหนึ่งถึงบันไดใหญ่และลานนาคราช  รวมทั้งตลาดและสระน้ำ  ซึ่งแสดงให้เห็นว่า  ผู้จัดทำแผนได้ยอมรับว่าบันไดทางขึ้นทางทิศเหนือเป็นบันไดทางขึ้นหลักซึ่งมีความยิ่งใหญ่  แต่ผู้จัดทำแผนให้ข้อมูลเกี่ยวกับจำนวนขั้นของบันไดผิด  สำหรับตลาดที่กล่าวถึงน่าจะหมายถึงตลาดที่ตั้งอยู่ในฝั่งไทยก่อนถึงบันไดทางขึ้นดังกล่าว  ซึ่งตามข้อเท็จจริงแล้วตลาดนี้ชุมชนกัมพูชาพึ่งเริ่มเข้ามาตั้งร้านค้าเพื่อขายสินค้าให้นักท่องเที่ยวในปี พ.ศ. 2541  ไม่ได้มีมาตั้งแต่สมัยโบราณอย่างที่ผู้จัดทำแผนเข้าใจ  ส่วนสระน้ำที่กล่าวถึงน่าจะหมายถึงสระตราวซึ่งเป็นสระน้ำอยู่ในฝั่งไทย  โดยสระตราวนี้ถือว่าอยู่ในกลุ่มโบราณสถานประกอบของปราสาทพระวิหารที่อยู่ในฝั่งไทย เช่นเดียวกับ  ผามออีแดง  สถูปคู่  และแหล่งตัดหินที่ไปสร้างปราสาท  เป็นต้น  แต่ผู้จัดทำแผนกลับไม่ได้ให้ความสำคัญแก่สระตราว  และส่วนประกอบอื่นๆ ที่อยู่ในฝั่งไทยเลย  สิ่งที่กล่าวทั้งหมดข้างต้นนี้สะท้อนให้เห็นว่าผู้จัดทำแผนยังมีความรู้และความเชี่ยวชาญไม่เพียงพอเกี่ยวกับปราสาทพระวิหารและเขาพระวิหาร  คณะผู้แทนฝ่ายไทยควรเสนอให้ปรับปรุงเอกสารในส่วนนี้ให้ตรงกับข้อเท็จจริง      บทที่ 6  การดำเนินการแผนงาน   มีข้อความในข้อ 6.1 การคุ้มครองที่บัญญัติตามกฎหมาย  หน้าที่ 97  กล่าวถึงกฎหมายต่างๆ ที่กัมพูชาประกาศใช้สำหรับการคุ้มครองปราสาทพระวิหารและบริเวณโดยรอบ  ดังนั้นหากไทยยอมรับแผนบริหารจัดการนี้  กัมพูชาอาจนำมากล่าวอ้างได้ว่าไทยยอมรับสิ่งที่กฎหมายดังกล่าวได้บัญญัติไว้ได้       จากการตรวจสอบพบว่า  พระราชกฤษฎีกาว่าด้วยการจัดตั้งสถานที่ปราสาทพระวิหาร  ค.ศ. 2003  อนุกฤษฎีกาว่าด้วยการจัดตั้งป่าที่คุ้มครองสำหรับการอนุรักษ์พันธุกรรมพืชและสัตว์ “พระวิหาร”  ค.ศ. 2002  และพระราชกฤษฎีกาว่าด้วยการกำหนดขอบเขตของสถานที่ปราสาทพระวิหาร  ค.ศ. 2006     มีการกำหนดอาณาเขตที่ล่วงล้ำเข้ามาในเขตไทย  โดยเฉพาะอย่างยิ่งพระราชกฤษฎีกาว่าด้วยการกำหนดขอบเขตของสถานที่ปราสาทพระวิหาร ค.ศ. 2006  ในมาตรา 4  ได้กำหนดเขต 1  เขต 2  และเขต 3  ตามแผนที่ประกอบที่เกินเข้ามาในเขตไทยอย่างชัดเจน  คณะผู้แทนฝ่ายไทยจึงควรยกประเด็นนี้เป็นเหตุผลประกอบการคัดค้านแผนบริหารจัดการดังกล่าว   บทที่ 7  โปรแกรมที่เสนอสำหรับการปฏิบัติ  ในบทนี้ไม่มีเนื้อหาส่วนที่สำคัญที่เกี่ยวกับประเทศไทยโดยเฉพาะเรื่องเขตแดน   ผู้เขียนหวังว่าบทความนี้จะเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่านโดยทั่วไปที่จะได้ทราบถึงรายละเอียดที่สำคัญของแผนบริหารจัดการปราสาทพระวิหารในส่วนที่มีผลกระทบต่อประเทศไทยโดยเฉพาะเรื่องเขตแดน  รวมทั้งหวังว่าจะเป็นประโยชน์แก่คณะผู้แทนฝ่ายไทยในนำไปใช้ประกอบการคัดค้านแผนบริหารจัดการดังกล่าวในการประชุมคณะกรรมการมรดกโลกต่อไป   (โดย ดร.สุวันชัย  แสงสุขเอี่ยม อดีตสมาชิกสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ  suwanchai.ss@gmail.com ) Notice: Undefined index: subcatid in /mnt/public_html/news_detail.php on line 200